பானூ! உனக்கு மாமாவெ நல்லாப் பிடிச்சிருக்குதா?"
சிரித்துவிட்டுச் சிறிது நேரம் பேசாமல் இருந்தாள். "நல்லாப் பிடிச்சிருக்குதுன்னா என்ன? அப்பா அவங்க பானுவுக்குத் தகுந்தவர்னு முடிவு பண்ணாங்க. நானும் பாத்தேன். இஷ்டப்பட்டேன். நினெச்சிப் பாக்காமலே அமெஞ்சிபோச்சி. அவருக்குத் தூரத்து பந்துக்களெத் தவர வேண்டியவங்க யாருமில்லியாம். அந்த பந்துக்கள் அவருக்கிருந்த சொத்தெ வெச்சி அவரெ வளத்து விட்டுட்டாங்க. சொத்து கரெஞ்சுது. டிகிரி மிஞ்சியது. இப்போ வேலை ஒண்ணுதான் ஆதாரம். அம்மா அதுக்கே கொஞ்சம் யோசனெ செஞ்சாங்க. மனிதனுக்கு மனிதன் தான் மதிப்பே தவிர, சொத்து கித்துலே என்ன இருக்குது அண்ணா." என்றாள்.
"நிஜம்தான் பானூ! நல்ல வேலெ செஞ்சே. அதுவும் நல்லதுதான். அவர் பின்னாலே பலர் சூழ்ந்தில்லாமெ இருந்தா, சுதந்தரமா சந்தோஷமா வாழற்துக்கு வழி இருக்கும். இனிமே எங்களெ மறந்துடுவே இல்லே!"
"பின்னே, மறந்துடாமே? பெரிய பட்டணத்துக்குப் போகப்போறேன். பீச்சி, ஊர் சுத்தற்து, சினிமா, பிக்னிக் - எல்லாம், ஒண்ணொண்ணா - பட்டணமே நமது தான்!"
"திரிஞ்சிக்கோயேன்! இங்கெ யாரும் பொறாமெ படபோறதில்லே. இன்னும் அவரோட அழகு லட்சணங்களெ வர்ணிக்கவே இல்லியே. மன்மதனா? இல்லே இந்திரனா?"
"ராஜகுமாரன்!"
"அப்படியா! அவ்வளவு அழகானவரா?"
"ஆமாம்! வெறும் அழகன் மட்டுமா! மூஉலக அழகன்! உலகப்புகழ் வீரன்!" பக்கென்று சிரித்துவிட்டோம். சிரித்துக் கொண்டிருக்கும்போது சித்தி வந்தாள். "பார் சித்தி! பானுவெ எவ்வளவு கேட்டாலும் புருஷனெப் பத்திச் சரியாச் சொல்லமாட்டேங்கறா" என்று குற்றம் சாட்டினேன்.
"உம் மூஞ்சி! அவ என்ன சொல்லுவாடா? மனுஷன் என்னமோ லட்சணமாத்தான் இருக்கறான். பின்னாலே ஒரு காலணா சொத்து கிடையாது. வீட்லே கொஞ்சம் கஷ்டத்துக்கோ சுகத்துக்கோ உதவிக்கு ஒரு பொம்பளெத் தொணெ இல்லே. அதான் எனக்கு யோசனெயா இருக்குது."
"இப்பவும் யோசனெ செஞ்சிட்டு உக்காந்திருக்கிறியே என்ன? பரவால்லே சித்தி! பானு மட்டும் ஒரேயடியா பொங்கி வழியறா. ஊர் சுத்தற்து, சினிமா, பிக்னிக், பார்ட்டி, ஜம்முன்னு பட்டணம் எல்லாம்... அப்பப்பா!" சதை வெளியே வருவதுபோல் கிள்ளிவிட்டாள். "ஆச்சா?" என்று கேட்டுக் கோபத்தோடு பார்த்தாள். வாயை மூடிக்கொண்டேன். சித்தி சிரித்துக்கொண்டே போய்விட்டாள்.
தொடரும்