தடதடக்கும் நிமிடங்கள்... - கிருஷ்ண பாபு
தன் நிலையை நினைக்கையில் சட்டென கண்ணீர் தளும்பியது அவனுக்கு. எங்காவது கண்காணாமல் தொலைந்துவிட தோன்றியது.
உற்சாகமோ சோகமோ பைக்கிடம்தான் முதல் பகிர்தல். 'இன்று நம் இருவருக்கும் விடுதலையடா நண்பா!' விரக்தியாய் முணுமுணுத்தான்.
கொடும்பசியில் காம்பு உறிஞ்சும் மகவாய் ஆவேசமாய் சிகரெட் உறிந்து நுரையீரல் நிரப்பினான். நிகோடினால் சூடேறிய இளரத்தம் அவள் முத்தத்தை நினைவுபடுத்தியது. 'ச்சே! வெஷம்! வெஷம்! எல்லாம் வெஷம்!' உதடை கடித்துக் கொண்டான்.
வெறிகொண்ட குதிரையாய் விரைந்தது பைக்.
'வேகத்தடைகளில் விரைந்தேன் வேகமாய். #பின்சீட்டில் காதலி'
என்றோ போட்ட ஸ்டேட்டஸ் நினைவில் சிரித்தது.
ஹைவேயில் எதிர் டிராக் மாறினான். எதிரில் அசுரவேக டிரக்! 'இந்த உலகில் இதுதான் என் கடைசிக் காட்சி!'. கண்களை இறுக்க்க்க்கி மூடிக்கொண்டான்.
முதல் அடி 'சொத்'என விழுந்தது தலையில்.
அடுத்தடுத்து முதுகில்,மார்பில்...
'ரேஸ்கல்,என் மேல கோவிச்சுக்கிட்டு செல்போன்ல பைக்ரேஸ் விளையாடுறியா?'
இடுப்பில் கைவைத்தபடி அவள்.
'அப்டி என்னடா கோபம்? முத்தம் கொடுக்கறப்போ உதடை கடிக்காதனு சொன்னா தப்பா? நிஜமாவே வலிக்குதுடா!' பரிதாபமாய் கேட்டாள்.
'கொஞ்சம் முன்னாடி வரக் கூடாதா செல்லம்? பாவம் பைக்!' செல்போனை மூடினான்.
தோளில் கைபோட்டு இருவரும் நடந்தனர் நிஜ பைக் நோக்கி!
{kunena_discuss:785}