அவள் கோபத்தை மாற்றும் விதமாய் அவள் காதருகே சென்று “என்ன டியர்..கோபமா?” என்றான் ஹஸ்கி வாய்ஸில்.
“ம்ம்..இல்லை” கிறங்கிப் போய் பதில் சொன்னாள் அவள்.
தொடர்ந்து அவன் தன் அத்துமீறல்களைப் பிரயோகிக்க அவள் மறுப்பது போல் மறுத்து அந்தச் சுகத்தை அனுபவிக்கலானாள்.
ஒரு கட்டத்தில் அவன் உஷ்ண மூச்சு உக்கிரமாய் அவள் கழுத்தை எரிக்க “என்ன வினோத் உன்னோட மூச்சு இவ்வளவு சூடாயிருக்கு” கிசுகிசுப்பாய்க் கேட்டாள்.
அவனிடமிருந்து பதிலில்லை. ஆனால் செயல்பாடுகள் மட்டும் தொடர்ந்து கொண்டேயிருக்க
“என்ன மேன் பேச மாட்டேங்கறே?” என்றபடி அவன் கையை எடுத்து ஆள்காட்டி விரலை செல்லமாய்க் கடித்தாள்.
அடுத்த விநாடி.
அதிர்ச்சிக்குள்ளானாள்.
அந்த விரல் மட்டும் தனியே கழன்று அவள் வாயில் தொங்கியது.
“த்தூ” என்று அருவருப்பாய்த் துப்பியவள் ‘வினோத்…உன் விரல்…”
அப்போதும் அவனிடமிருந்து பதிலில்லை.
மிரட்சியுடன் அவன் பக்கம் திரும்பி அவன் தாடையைத் தொட்டுத் திருப்பினாள்.
“சொத்” தென்று அவன் தலை கழன்று அவள் மடியில் விழுந்தது.
“வீல்”.
அவள் கத்தலில் படம் நிறுத்தப்பட்டு தியேட்டரில் லைட் போடப்பட்டது.
தன் இருக்கையில் பிணமாய்க் கிடந்த ப்ரியாவின் வாயோரம் ரத்தக் கோடு.
பக்கத்து இருக்கை வெறுமையாயிருந்தது.
கூட்டம் மிரண்டோடியது.
அதே நேரம்,
தியேட்டருக்கு வெளியே பைக்கிலிருந்து இறங்கிய வினோத் தியேட்டரின் மெயின் கேட் சாத்தப்பட்டிருக்க வாட்ச்மேனைத் தேடி விட்டு, அவன் கண்ணில் படாது போக
“ஹூம்..நான் குடுத்து வெச்சது அவ்வளவுதான்..கஷ்டப்பட்டு அவளைச் சம்மதிக்க வெச்சு சினிமாக்குக் கூட்டிட்டு வந்தும் கூட உட்கார்ந்து படம் பார்க்க முடியாமப் போச்சு” தாமதமாய் வந்ததற்காக தன்னைத்தானே நொந்து கொண்டு “சரி..அவளாவது நிம்மதியாப் படம் பார்க்கட்டும்”
பைக்கைக் கிளப்பினான்.