21. என்னை ஏதோ செய்துவிட்டாய் - ராசு

குளியல் அறைக்குள் இருந்து வெளியில் வந்தாள் சாதன்யா.

ஆதீபனைக் காணவில்லை. கோபத்தில் வெளியில் சென்றிருப்பான். மன வருத்தத்துடன் கட்டிலில் படுத்தாள்.

படிக்கும் அறைக்குள் வைத்திருந்த ஆதீபனின் டைரி அவளை இழுத்தது.

எழுந்து சென்றவளுக்கு அங்கேயே அமரும் எண்ணம் வரவில்லை. டைரியுடன் தங்கள் அறைக்கு வந்தவள் கதவைத் தாழிட்டுவிட்டு மீண்டும் கட்டிலில் படுத்தாள்.

அப்போது கதவைத் தட்டும் ஒலி கேட்டது. பின்னேயே ஆதீபனின் குரலும்.

அவன் குரல் கேட்காமல் இருந்திருந்தாலாவது சித்தியோ, மாமியாரோ அழைத்திருக்கலாம் என்று எழுந்து திறந்திருப்பாள்.

அவன் குரல் கேட்டதும் எழுந்து திறக்கவில்லை.

“சாதன்யா! கதவைத் திற.”

அவனது அதட்டலான குரலுக்கு எந்த பலனுமில்லை.

தொடர்புடையவை: உங்களுக்கு இதுவும் கூட பிடிக்கலாம்... -

மதுவின் "மார்பில் ஊறும் உயிரே..." - காதல் கலந்த குடும்ப தொடர்...

படிக்க தவறாதீர்கள்..

அவள் திறக்கப் போவதில்லை என்று தெரிந்ததும் அவன் மொட்டை மாடிக்கு சென்றுவிட்டான். அவளின் பிடிவாத குணம் பற்றி அவனுக்கு நன்றாக தெரியும்.

எந்த அளவிற்கு அடுத்தவர் மனதைக் காயப்படுத்தக்கூடாது என்று பார்த்து பார்த்து நடந்துகொள்வாளோ அதே நேரத்தில் ஒரு விசயத்திற்காக பிடிவாதம் பிடித்துவிட்டாள் என்றால் யாராலும் மாற்ற முடியாது. அருண்குமாரின் காதலுக்கு சரியென்றுவிட்டதால் வீட்டார் ஏற்பாடு செய்த திருமண ஏற்பாடுகளை மறுத்ததிலேயே அவளது பிடிவாதம் தெரிந்தது. அதன் பிறகும் பல சமயங்களில் அவன் கண்டிருக்கிறான்.

இப்போது கதவைப் பலமாகத் தட்டி மற்றவர்களின் கவனத்தை ஈர்க்க அவனுக்கு விருப்பமில்லை.

மாடியில் சில்லென்ற காற்று அவனைத் தழுவியது. அப்படியே வெறுந்தரையில் மல்லாந்து தலைக்கு கையை முட்டுக்கொடுத்து படுத்தான். கண்களை மூடிக்கொண்டான். கண்களுக்குள் சாதன்யாவின் முகமே வந்து நின்றது. தூங்க முடியும் என்று தோணவில்லை.

அவளது நெருக்கத்தில் அவன் நெகிழ்ந்திருந்தான். அதுவும் இன்று அவளது நண்பர்கள் எல்லாம் அவன்தான் அவளது காதலன் என்று எண்ணி பேசிய பேச்சு, இருவர் தோற்றப் பொருத்தம் பற்றியும் பேசியது எல்லாம் சேர்ந்து அவனுக்கு ஏக்கம் பெருகியது.

அவளுமே தனது நண்பர்களை குடும்பத்தோடு சந்தித்த நினைவு தந்த நெகிழ்ச்சியில்தான் தன்னை நெருங்கினாள் என்று அவனுக்குப் புரிந்தது. அவசரப்பட்டு தவறு செய்துவிடுவோமோ என்ற சந்தேகத்தில்தான் அவளது தன்மானத்தை தூண்டிவிட்டு தன்னை விட்டு விலக வைத்தான்.

என்றாவது நினைவு வந்து தன்னை முழு மனதாக ஏற்றுக்கொள்வாளா? ஏக்கம் மனதினுள் பிறந்தது. அப்போதுதான் அவனாலும் முழு மனதுடன் ஒன்றி அவளுடன் வாழ முடியும்.

கண்களைத் திறந்தவனுக்கு வானவீதியில் உலா வந்த நிலாமகள் முகம் காட்டினாள். அவனுக்கு நிலவு மறைந்து அங்கே சாதன்யாவின் முகம் தெரிய ஆரம்பித்தது. ரசிக்க ஆரம்பித்தான்.

அறையில் படுத்திருந்தவளை மீண்டும் கதவு தட்டும் ஒலி கலைத்தது. அவன்தானோ என்று எழாமல் படுத்திருந்தவளை சுகந்தியின் குரல் உசுப்பியது. எழுந்து கதவைத் திறந்தாள்.

“என்ன சித்தி?”

“ஏன்டி? வளர்ந்திருக்கியே தவிர புத்தியிருக்கா? வேளாவேளைக்கு சாப்பிடனும்னு கூட தெரியாதா? உன்னோட சேர்ந்து மாப்பிள்ளைளையும் பட்டினி போடுவியா?”

’ஆமா! பெரிய மாப்பிள்ளை. ஒருநாள் பட்டினி கிடந்தா என்னவாம்?’

மனதிற்குள்ளேயே திட்டினாள். வாயைத் திறந்து கேட்டு சித்தியிடம் யார் திட்டு வாங்குவது?

மகளுக்கு செல்லம் கொடுத்தாலும் எல்லா விசயத்திலும் அப்படியிருக்கமாட்டாள். கண்டிக்க வேண்டிய விசயத்தில் அவள் கண்டிப்புடனே நடந்துகொள்வாள்.

இப்போது கணவன் இல்லாமல் சாப்பிடப்போனால் திட்டு நிச்சயம் என்றுணர்ந்தவள் அவன் எங்கே சென்றிருக்கிறான் என்று தெரியாமல் விழித்தாள்.

வெளியில் சென்று பார்த்த போது கார் அங்கேயே நின்றிருந்தது. அவனது வண்டியும் இருந்த இடத்திலேயே இருக்க அவன் வெளியில் சென்றிருக்க மாட்டான் என்று புரிய மாடிக்கு விரைந்தாள்.

அங்கே தன்னை மறந்து முகத்தில் சந்தோசத்துடனே வான்வெளியை பார்த்தவாறு படுத்திருந்த கணவனின் கோலம் அவளுக்கு கோபத்தை மிகைப்படுத்தியது.

தன்னை மனைவி அறைக்குள் விடவில்லையே என்ற கவலை கொஞ்சம் கூட இல்லாமல் சந்தோசமாக சிரித்துக்கொண்டே அவன் படுத்திருந்த விதம் அவளை வருத்தியது.

‘என்னவோ காதலி முகத்தை ஆசையா பருகுவது போல் பார்த்துக்கிட்டு படுத்திருக்கார். இவர் சாப்பிட்டா என்ன? சாப்பிடாட்டி என்ன? ஒருநாள் பட்டினி கிடந்தா ஒன்னும் குடிமுழுகிப்போயிடாது. கொஞ்சம் கொழுப்பாவது குறையட்டும்.’

மனதிற்குள்ளேயே அவனை திட்டித் தீர்த்தவாறு கீழே சென்றவளுக்கு தன் முகத்தைதான் நிலாவின் இடத்தில் வைத்து ரசிக்கிறான் என்று தெரியவில்லை.

“என்னடி நீ மட்டும் கீழே வந்திருக்கே? மாப்பிள்ளை வரலை?”

“ஏன் நான் மட்டும் வந்தா சாப்பாடு போட மாட்டியா? உன் அருமை மாப்பிள்ளைக்கு பசிக்கலையாம்.”

நொடித்தவளை யோசனையாகப் பார்த்துக்கொண்டே சாப்பாடு எடுத்துவைத்தாள்.

சாப்பிட வந்துவிட்டாளே தவிர அவளாலும் அவனை விட்டு சாப்பிட முடியவில்லை. தட்டில் உள்ள உணவை அளைந்துவிட்டு அவளும் எழுந்துவிட்டாள்.

உணவை வீணாக்குவது எப்போதுமே சுகந்திக்கு பிடிக்காது. அப்படியே பிள்ளைகளையும் வளர்த்திருந்தாள். இப்போது மகள் யோசனையுடனே உணவு உண்டதும் மருமகன் வராததும் அவர்களுக்குள் ஏதோ சண்டை என்று புரிந்துகொண்டாள்.