“அது வந்து நி.நா…”
“ஒத வாங்காத வசந்த்!” ர.ரா தன் கட்டைவிரலால் கழுத்தை வெட்டிக் காட்டினான்.
“இதெல்லாம் உண்மையாவே உண்மையா?” திரையைக் காட்டிக் கேட்டாள், அதில் இப்போது வெறும் கூண்டு மட்டும் தெரிந்தது, “எப்படி இறந்தகாலத்துல இருந்தவங்க இப்பவும் இருப்பாங்க? எப்படி அவங்களை ‘கார்ப்போரிய’லா கொண்டு வர முடியும்?”
”கேள்விலியே பதில் இருக்கு நீனா…”
“நி.நா.” முறைத்தாள்,
“சரி… இறந்தகாலத்துல இருந்தவங்க இப்ப இருக்க மாட்டாங்கதான், ஆனா அப்ப இருப்பாங்கல?”
“கிராமர் தப்பு பாஸ்!”
“நீயே சொல்லித்தொலை!” ர.ரா தன் கைக்கணினியைப் பார்த்தான்.
“அதாவது நி.நா, இப்ப மணி 6.15, நீ இங்க இருக்க, சரியா…” அவள் அருகில் சென்று தோளில் கைகளை வைத்தான், அவளை மெல்ல நகர்த்திக் கூடத்தின் மற்றொரு மூலைக்குக் கொண்டுவந்தான், “மணி 6.16, நீ இப்ப இங்க இருக்க, ரைட்?”
“ம்” அழுத்தமாக ஒற்றை மாத்திரையில் சொன்னாள், தோளிலிருந்து அவன் கைகளை எடுத்துவிட்டாள்,
“6.15-க்கு நீ அங்க இருந்தது உண்மைதான? அங்க இருந்த ‘நீ’ மாயை இல்லைல? ‘கார்ப்போரியல்’ நி.நா-தான? ஒத்துக்குறியா?”
“நல்ல உதாரணம் வசந்த்”
“நன்றி பாஸ்!” வசந்த் வலது கையை நெஞ்சில் வைத்து குனிந்து வணங்கினான், “புரிஞ்சுதா நி.நா? 6.15-க்கு என்னால அங்க மறுபடி போக முடிஞ்சா அந்த நொடில நான் மெய்யாவே உன்னை அங்க சந்திப்பேன்…”
“ஆனா, எப்படி அங்க போறது?”
“ஹ! நாங்க நாலு வருஷம் கஷ்டப்பட்டது அதுக்குத்தான!”
“ரைட்…” நி.நா ஆழ்ந்த சிந்தனையுடன் தலையசைத்தாள்,
“வேணும்னா சொல்றேன்… எக்ஸ்ட்ராபொலேஷன் ஆஃப் க்வாண்டம் எண்டாங்கிள்ட் ஸ்டேட்ஸ் ஆஃப் ஸ்பேஸ்-டைம் கண்ட்டினுயம் வித் மாடுலேட்டட் இ-எம் ஃபீல்டு அண்டர்-”
“போதும் வசந்த்… நீ அவளுக்கு அப்பறமா பாடம் நடத்தலாம்…”
“இல்ல பாஸ், அவளும் இதுல வேலைப் பார்க்கப்போறா…”
“முட்டாள், நீ அவள பயமுறுத்துற…” ர.ரா நி.நா-வைப் பார்த்தான், அவள் வழக்கம்போல முறைத்தாள்,
“முழுசா புரியலைதான், ஆனா சுத்தமா புரியாம இல்ல, நானும்-” ர.ரா இடைவெட்டினான்,
“ஆல்ரைட் ஆல்ரைட், என்னை மன்னி!” தலைமேல் கைகூப்பினான், ”வசந்த், நி.நா-வோட லீகல் பார்மாலிட்டிலாம் முடிச்சுட்டியா? அக்ரிமெண்ட்?”
“நான் ஒன்னும் வக்கீல் வசந்த் இல்ல பாஸ்!” கோவமாய்ச் சொல்லிவிட்டு, நி.நா-வைவிட்டு நகர்ந்து மீண்டும் தன் கருவிகளின் பக்கம் போனான்.
“அது நீ சொல்லாமலே தெரியும்! இவ இங்க இருக்கனும்னா லீகலா ரெகார்ட் பண்ணிடறது நல்லது, என் ஆராய்ச்சி என் மூலமா இல்லாம வெளில போறத நான் விரும்பல!”
”யூனிவர்சிட்டில அனுமதி வாங்கிட்டேன், உங்க அக்ரிமெண்ட்டையும் கொடுத்தா படிச்சுட்டுக் கையெழுத்துப் போட்டுக் கொடுத்துடுறேன்… எனக்கே தெரியும்!” ஏனோ நி.நா ர.ரா-வைச் சண்டைக்கோழி போலப் பார்த்தாள்.
”தேர்… போதுமா பாஸ்?” வசந்த் கைகளைக் காற்றில் வீசினான்.
”லிசன், உன் அறிவைச் சந்தேகப்படுறதா இருந்தா உன்னை உள்ளயே விட்டிருக்க மாட்டேன், புரியுதா? திஸ் இஸ் ஒய் ஐ டோண்ட் டேக் பிளடி-”
“சொல்லாதீங்க பாஸ்!” வசந்த் இரயில் வண்டியை நிறுத்த முயல்பவனைப் போல கைகளை விரித்து ஆட்டினான்.
”ஒரு கேள்வி கேட்கலாமா?” கைகளை மார்புக்குக் குறுக்காகக் கட்டிக்கொண்டு ர.ரா-வை நேராகப் பார்த்துக் கேட்டாள், வசந்த் அவளைப் பார்த்தான், ‘கேளு’ என்று ர.ரா கையசைத்தான்,
“இதனால் என்ன பயன்? பழைய ஆளுங்களை இங்க கூட்டி வந்து என்ன பிரயோஜனம்?”
”டு ஸ்டார்த் வித்…” ர.ரா-வும் தன் கைகளை மார்புக்குக் குறுக்கே கட்டிக்கொண்டு, அருகில் பெரிய அலமாரி போல இருந்த ஒரு கருவியின் பக்கம் சாய்ந்துகொண்டான், வசந்த் கண்களை உருட்டினான் (”போச்சு டா!”), “வரலாற்றை உண்மையா கத்துக்கலாம், நோ மோர் கெஸ்ஸிங்…”
“ஆனா-” வசந்த் கையசைக்க நி.நா. நிறுத்திக்கொண்டாள், ர.ரா ஒருமுறை அவளை ஏறிட்டுப் பார்த்துவிட்டு, பின் தன் உள்ளங்கையைப் பார்த்தவாறே தொடர்ந்தான்,
“வரலாறு ரொம்ப முக்கியம், அதுல எனக்கு மாற்றுக் கருத்து இல்ல! ஆனா நீ நினைக்குறதும் சரிதான், இதுல வரலாறையும் தாண்டி விஷயம் இருக்கு, வரலாறு இந்தப்பக்கம்னா” விரல்களை மடக்கி கட்டைவிரலை மட்டும் நீட்டி தனக்குப் பின் பக்கம் காட்டினான், “எதிர்காலம் இந்தப் பக்கம் இருக்கு…” விரலை முன்னால் காட்டினான்.
“யு மீன்…” நி.நா நிமிர்ந்து நின்றாள்,
“எஸ்… அதேதான்… ராஜேந்திரனைக் கொண்டு வந்தது போல ரெண்டாயிரம் வருஷம் முன்னாடிப் போய் ஒருத்தனைக் கொண்டு வந்தா நாம் என்னலாம் கத்துக்கலாம்? பட் நாட் எனி ராண்டம் காய், யு சீ…”
“ம்ம்… ஒரு விஞ்ஞானி தேவை, எதிர்காலத்துலேர்ந்து…”
“ஆமா, ஆனா அது பின்னால போறதைவிட ரொம்ப கஷ்டம்… பின்னாலயாவது யார் யார் எப்ப எங்க இருந்தாங்கனு குத்துமதிப்பா தெரியும், டார்கெட் பண்ணிடலாம், ஆனா எதிர்காலத்துல எப்படி தேடுறது? ராஜேந்திரர் டென்ஷன் ஆனா மாதிரி, ஒரு எதிர்கால ராணுவ வீரன் ஸ்டாடிஸ்-குள்ள வந்து அவன் கோவப்பட்டான்னா… என்ன எதிர்ப்பார்க்குறதுனே நமக்குத் தெரியாதே….” ர.ரா கைகளை விரித்தான்.
“ம்ம்…” நி.நா இப்போது ஆர்வமே கண்களாய் இருந்தாள், வசந்த் பேச்சைத் தொடர்ந்தான்,
“அதனாலத்தான் எதிர்காலத்துல கை வெக்குறதுக்கு முன்னாடி இறந்தகாலத்துல ஸ்டாடிஸ்ஸோட செயல்பாட்டை முழுசா சீராக்க விரும்புறோம்… இப்போதைக்கு எங்களால இரண்டாயிரம் வருஷம் வரைக்கும் பின்னால போய்க் கொண்டுவர முடியும், இடத்தைத் துல்லியமா குறிக்க முடியும், காலத்தையும் துல்லியமாக்கத்தா உன் உதவி எங்களுக்குத் தேவை…”
“ஓ.கே… நான் என்ன பண்ணனும்னு இன்னும் கொஞ்சம் தெளிவா எனக்குத் தெரியனும், அதுக்கு முன்னாடி இந்த கருவிகள் என்னென்ன பண்ணுதுனு தெரிஞ்சுக்கனும்…”
“அதுக்கெல்லாம் வசந்த் உனக்கு உதவுவான், டேக் யுவர் டைம்” இருவருமே எதிர்பாராத வகையில் ர.ரா நி.நா-வின் அருகில் வந்து நின்றான், “எங்களுக்குத் தெரிஞ்ச கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ் போதல, இடம்-காலம் இரண்டையும் துல்லியமா குறிவெக்க இந்தச் சாதனங்களை இன்னும் கொஞ்சம் மேம்படுத்தனும், ஆயிரம் ரெண்டாயிரம் ஆண்டுனு வரப்ப ஸ்டாடிஸ்ஸோட பீல்டுல ஏற்படுற மைக்ரோ பிக்கோ அளவு அதிர்வுகள் கூட பெரிய மாற்றத்தை உண்டு பண்ணிடுது… என்ன நடக்குது, அதை எப்படி சரிகட்டனும்குற இயற்பியல் எங்களுக்கு அத்துப்படி, ஆனா அதை இந்தக் கருவிகளுக்குச் சொல்லித்தர எங்களுக்குத் தெரியல, இங்கதான் நீ தேவைப்படுற, சரியா?” ர.ரா கொஞ்சம் உருக்கமாகவே பேசினான். முதல்முறையாக இந்த ஆய்வின் தீவிரத்தை அவனிடம் உணர்ந்தாள் நி.நா.
“புரியுது பாஸ்!” இரண்டாவது ’முதல்முறை’யாக நி.நா ர.ரா-வைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள். அவள் ‘பாஸ்’ என்றதில் (மூன்றாவது மு.மு!) ர.ரா இலேசாக கன்னம் சிவந்தான்.
”ஒரே ஷாட்ல ஸ்கோர் பண்ணிட்டீங்க பாஸ்! நெப்ட்யூனுக்கே போனாலும் பொண்ணுங்க கிட்ட செண்டிமெண்ட்தான் வேலைசெய்யும் போல…”