“என்னங்க நீங்க இந்த மாதிரி சீசன்லயாவது நைட்க்கும் ஒரு எலக்ட்ரீஷியன் வச்சுருக்கலாமே….” ஷெஷாங் இங்க்லீஷில் யாரிடமோ அடக்கப்பட்ட கடுகடு குரலில் சொல்வது காதில் விழுகிறது…
“இப்ப ஹீட்டர் வர்க் பண்ணல….நாங்க என்ன செய்றது…? அதுவும் என் வைஃபுக்கு ஃபீவர்….” அவன் குரல் சீறினாலும் சத்தம் குறைந்தே இருக்கிறது…. சூட் எம்ளாயியிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கிறான் என புரிகிறது இவளுக்கு.
“சாரி சார்….” அந்த எம்ப்ளாயி இயல்பான குரல் அளவில் எதோ பதில் ஆரம்பிக்க…
“ஷ்….என் வைஃப் தூங்கிட்டு இருக்கா…உங்க சத்தத்துல அவள டிஸ்டர்ப் செய்துடாதீங்க…..” இவளவனின் சற்று அதிகாரம் கலந்த கார வார்த்தையில்
“சாரி சார் இதுவரை இப்டி இஷ்யூ ஆகல….வெரி சாரி…. இப்போதைக்கு ஒரு ப்ளோவர் இருக்குது….கொண்டு வர சொல்லி இருக்கேன்… பெட் ரூமுக்கு சஃபீஷியன்ட்டா இருக்கும்….மார்னிங் எல்லாத்தையும் சரி செய்து கொடுத்துடுறேன் சார்…” என்று தொடர்ந்த அந்த எம்ப்ளாயியின் பேச்சு குரல் ரொம்பவுமே சத்தம் குறைந்து இருந்தது…
“முதல்ல அதையாவது கொண்டு வாங்க….” இவள் கணவனின் குரலில் இன்னுமே கோபம் குறைந்தபாடில்லை….
இதற்குள் தன் அறை கதவருகே சென்றிருந்தவளுக்கு சின்னதாய் திறந்திருந்த அதன் இடைவெளியில் இவர்கள் சூட்டிற்குள் இன்னுமொரு நபர் நுழைவது தெரிகிறது……ஒரு கையில் போர்ட்டபிள் ஹீட்டரும்…மறு கையில் ஒரு அழகான பையையும் எடுத்து வந்தான் அவன்…..
ஹாலுக்குள் செல்லலாம் என நினைத்த தன்ஷி இப்போது தயங்கி நின்றாள்…. தான் நைட் ட்ரெஸில் இருப்பது இப்போதுதான் உறைக்கிறது இவளுக்கு….
ப்ளோவரை அங்கிருந்த டேபிளில் வைத்துவிட்டு…..அந்த பைக்கார பையன் இப்போது அதை திறந்து ஒரு லிக்கர் பாட்டிலை எடுத்து ஈஈஈ என்றபடி டேபிளில் வைப்பது இவள் பார்வையில் விழ கசப்பில் சுருங்குகிறது இவள் முகம்…..
அதற்குள் “இதெல்லாம் இங்க யார் கேட்டா….எடுத்துட்டு போங்க…” என்ற ஷெஷாங்கின் குரல் அதட்டியது….
“இல்ல சார்….இது எங்க காம்ப்ளிமென்ட் சார்… சார்ஜ் பண்ண மாட்டோம்.” அந்த எம்ப்ளாயிதான்…. ஹீட்டர் பெயிலானதுக்கு இத குடுத்து ஐஸ் வைக்கோம்ன்றத டீசண்ட்டா சொன்னான்.
“இல்ல தேவை இல்ல…..இந்த பழக்கம் எனக்கு கிடையாது…” ஸ்டெர்ன் வாய்சில் மறுப்பது ஷெஷாங்கேதான்...
ஹான்..!!! அப்டின்னா..?? இவள் மனம் இப்படி ஓட… அங்கு அந்த பையனோ….
“சார் சார் அது க்ரே கூஸ் சார்…..” பாட்டிலை விழுங்கிவிடுவது போல் பார்த்தபடி இதப்போய் வேண்டங்கிறியே என்பதை சொல்லாமல் சொன்னவன்
“இந்த பாட்டில் நாலாயிரம் ரூபாகிட்ட ஆகும் சார்….உங்களுக்கு வேண்டாம்னா யாருக்காவது கொடுங்க சார்….” ‘எனக்கே கூட கொடுத்துடுங்களேன்’ என்ற டோனில் அடுத்த ஐடியாவை கொடுக்க….
“ஓ…சரி….இங்க வச்சுட்டு போங்க…” என சட்டென இறங்கி வந்தான் இவள் கணவன்.
இவளுக்கு எதோ புரியத் தொடங்குவது போல் இருக்கிறது…..
அடுத்து அந்த சூட் வொர்க்கர்ஸ் கிளம்பிப் போகவும்….. சத்தம் எழுப்பிவிடக் கூடாதென ஒவ்வொரு அசைவிலும் கவனமெடுத்து ஷெஷாங் கதவைப் பூட்டுவதும், அந்த ப்ளோவரை எடுத்துக் கொண்டு இவள் அறைக்கு வருவதும் தெரிய
இவள் அவசரமாய்ப் போய் அசையாது படுத்துக் கொண்டாள்.
அறைக்குள் வரவும் ஹாலிலிருந்து வடிந்த சின்ன வெளிச்சத்தில் இவள் தூங்குகிறாளா என ஒரு கணம் பார்த்தவன்….பின் அந்த ப்ளோவரை செட் செய்து ஆன் செய்துவிட்டுப் போனான்.
அடுத்து அந்த வோட்கா பாட்டிலை எடுத்துக்கொண்டு வந்தவன்…. படுக்கை அறை கூடதானே அட்டாச் ஆகி இருந்தது ரெஸ்ட் ரூம்…..அதில் போய் அதை திறந்து ஊத்தி ஃப்ளெஷ் செய்தான்…
இவன் வேண்டாம்னு சொல்லி இருந்தா….இவனுக்கு கொடுத்த கணக்கில் அந்த பாட்டில் அந்த பையனுக்கு போயிருக்கும்…..அதனால இவன் வாங்கி டிஸ்போஸ் செய்றான்…. என்று இந்த அவன் செயலுக்கு தன்ஷிக்கு காரணம் புரிந்தாலும் முன்பு அவள் பார்த்த அந்த நிகழ்வுக்குத்தான் பொருள் புரியவே இல்லை….
ஏன் அப்டி செய்தான்? டிராமாவா? ஏன்???
இவள் மனம் தாறு மாறாய் தாவி அந்த நிகழ்வுக்குள் பாய்கிறது….
“உனக்கு மேரேஜ் ஃபிக்ஸ் செய்துறுக்கோம்….மாப்ள நல்ல மாதிரி….போற இடத்துலயாவது போய் வால சுருட்டிட்டு இரு….” இவளது அம்மா அறிவிக்க….அப்பா இவள் புறம் திரும்பாமல் எங்கோ பார்த்து நின்றவர்….இவள் பதிலுக்காக காத்திருந்தார்.
வீட்டில் அம்மா அப்பாவை நிமிர்ந்து பார்த்து பேசும் வழக்கம் கூட இப்போதெல்லாம் கிடையாது தன்ஷியாவிற்கு…..அதற்கான தகுதியைத்தான் இவள் இழந்துவிட்டாளே…. ஆக குனிந்தபடியே பூம் பூம் மாட்டின் செயல்.
அவர்களிடம் எதையும் முடியாது பிடிக்காது என்றெல்லாம் இவளால் சொல்ல முடியாது…. அப்படி சொல்லித்தானே தன் வாழ்வையும் அவர்கள் சந்தோஷத்தையும் அழித்துப் போட்டாள்.