01. கனவுகள் மட்டும் எனதே எனது... - வினோதா

01. இரு விழி உனது...

Approved!

"யுவர் விசா இஸ் அப்ரூவ்ட்! ப்ளீஸ் பே தி பீஸ் அண்ட் கலக்ட் தி ரெசிப்ட் இன் தட் கவுன்டர்!"

(உங்கள் விசா அப்ரூவ் ஆகி விட்டது, கவுண்டரில் பணத்தை கட்டி ரசீதை பெற்றுக் கொள்ளுங்கள்)

நன்றி சொல்லி விட்டு, தன் எதிரே இருந்த காகித தாள்களை ஒன்றாக திரட்டி கையில் இருந்த ஃபைலில் வைத்த நந்தினியின் முகத்தில் பல சூரியன்கள் ஒன்றாக சேர்ந்ததை போல் ஒளி வீசியது. கண்கள் நட்சத்திரங்களாய் மின்னியது.

அவளின் பல வருட கனவு நனவாக போகிறது...

அமெரிக்கா... அவளின் கனவு தேசம்... அங்கே சென்று படிக்க, சொர்கத்திற்கு செல்லும் சாவியாக விசா கிடைத்து விட்டது.

மனதில் பொங்கும் மகிழ்ச்சியுடன் பணத்தை கட்டி ரசீது பெற்றுக் கொண்டு, இனிப்புகளை வாங்கி கொண்டு வீடு சென்றாள்.

நந்தினி – இருபத்தி நான்கு வயது இளநங்கை. நம் கதையின் கதாநாயகி.

கதைகளில் திரைப்படங்களில் வரும் கதாநாயகிகளின் உருவ தோற்றம் எதுவுமே இவளிடம் இல்லை...

மாநிறம்... இயல்புக்கு சற்றே குறைந்த உயரம்...

அவளின் தம்பியும், தங்கையும் அவளை செல்லமாக 'குஷ்பூ' என்று அழைக்கும் விதத்தில் சற்றே பூசினார் போன்ற உடல் வாகு...

மொத்தத்தில் கூட்டத்தில் நாம் தினமும் பார்த்து கவனிக்காமல் செல்லும் பல சராசரி பெண்களில் ஒருத்தி.

நந்தினியின் தோற்றம் அப்படி இருந்தாலும், குணத்திலும், அறிவிலும் அவள் மற்ற பல கதாநாயகிகளை விட வெகு சிறந்தவள். சென்னையில் உள்ள புகழ்பெற்ற மென்பொருள் நிறுவனத்தில் நல்ல வேலை இருந்தது... மாதம் தோறும் கணிசமான சம்பளம் வந்தது...

நந்தினி வீட்டின் கேட்டை திறந்த சத்தம் கேட்டு உள்ளே இருந்து சுனந்தினியும், நந்துவும் எட்டி பார்த்தனர்.

"அக்கா என்னக்கா ஆச்சு? எத்தனை தடவை போன் செய்றோம், நீ எடுக்கவே இல்லை... சொல்லுக்கா..."

சுனந்தினியின் ஆர்வமான கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல் சின்ன புன்னகையுடன் ஹாலில் சென்று அமர்ந்தவள்,

"கன்சலேட் உள்ள போறப்போ செல்போன் சுவிட்ச் ஆப் செய்து செக்யூரிட்டி கிட்ட கொடுத்துட்டு போனேன். திரும்ப ஆன் செய்ய மறந்துட்டேன்" என்றாள்.

"அது இருக்கட்டும், விசா என்ன ஆச்சு அதை சொல்லு"

"ப்ச்..."

"என்னக்கா இப்படி பதில் சொல்ற?"

"ஏன் நந்தினி சின்ன பசங்களை இப்படி தவிக்க விடுற? விசா கிடைச்சிடுச்சுன்னு பொசுக்குனு சொல்ல வேண்டியது தானே?

சமையலறையில் இருந்து அம்மா சரஸ்வதியின் குரல் ஒலித்தது.

"அம்மா...! உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?"

"ஹை அப்போ விசா கிடைச்சிடுச்சா? கங்கிராட்ஸ் அக்கா..."

"எனக்கு கிடைக்காமல் என்ன? இந்த மாதிரி ஒரு ஹை இன்ட்டலேக்சுவல் (high intellectual) ஆளை யாரவது பார்த்திருக்க முடியுமா?"

"ஆமாம் ஆமாம், அதான் உன்னை ஏலியன் (Alien) லிஸ்ட்ல சேர்த்துட்டாங்க!!"

தம்பியின் கேலியை சாதரணமாக எடுத்துக் கொண்டவள், அவனின் தோரணையிலேயே,

"வாலு..." என்றபடி வாங்கி வந்திருந்த இனிப்புகளை எடுத்துக் கொடுத்தாள்.

பின் சமையலறைக்கு சென்று சரஸ்வதியை அன்புடன் அணைத்துக் கொண்டவள்,

"சூப்பர்ம்மா... ஆனால் எப்படி கண்டுபிடிச்சீங்க?" என்றாள்.

"உன்னை பத்தி எனக்கு தெரியாதா? இந்நேரம் விசா ஃப்ளாப் ஆகி இருந்தா ஒரு பத்து பன்னிரண்டு கால் போட்டு புலம்பி இருப்ப. கிடைச்சா தான் இப்படி அமைதியா, அமுக்கமா இருப்ப..."

"போங்கம்மா.. எப்போ பாரு என்னை இப்படியே ஏதாவது சொல்லிட்டு இருங்க..."

"என்னை வேற எப்படி சொல்ல சொல்ற? உனக்கு இருபத்திநாலு வயசாகுது... கண்ணை மூடி திறக்குறதுக்குள்ள வருஷம் ஓடிடும்... உனக்கு கல்யாணம்ன்னு ஒன்னு செய்தா தானே அடுத்து இருக்குறவளை பத்தி நான் யோசிக்க முடியும். நீ என்னடான்னா இருக்க நல்ல வேலையை விட்டுட்டு அமெரிக்கா போறேன்னு சொல்ற...!"

"அம்மா அங்க போய் படிக்குற சந்தர்ப்பம் எல்லோருக்கும் கிடைக்குறதில்லை... எனக்கே படிப்பு தவிர, மூணு வருஷ வேலை அனுபவம் எல்லாம் வச்சு தான் இந்த அட்மிஷன் கிடைச்சிருக்கு. அப்போ கூட விசா கிடைக்குமான்னு பயமா தான் இருந்தது. நல்ல வேளை சம்பளத்தில இருந்து கையில சேர்த்து வச்சிருந்த பணம் கை கொடுத்துச்சு..."

"நந்தினிம்மா, நல்லா யோசிச்சு தானே இந்த முடிவை எடுத்த? இந்த ஆசை எல்லாம் நம்மளை மாதிரி சாதாரண மக்களுக்கு தேவையா? கையில இருக்க காசை வச்சு உன் கல்யாணத்தை நடத்திடலாம்... அப்புறம் இன்னும் ஒரு இரண்டு மூணு வருஷத்தில சுனந்தினி கல்யாணத்தையும் நடத்திடலாம்..."

"சுனி கல்யாணத்தை எப்படி நடத்துவீங்க? ஜீபூம்பான்னு மந்திரம் சொல்லியா? அவ கல்யாணத்துக்கும் பணம் தேவை தானே? நான் சொல்றதை கேளுங்க, சுனி இப்போ தானே வேலையில சேர்ந்திருக்கா, ஒரு ஒன்னு இரண்டு வருஷம் கழிச்சு, நம்ம கையில இருக்க பணத்தை வச்சு அவ கல்யாணத்தை நடத்திடலாம். அதுக்குள்ளே நந்து காலேஜ்ல இருப்பான். அவனும் படிப்புல சுட்டி... கட்டாயம் கேம்பஸ்ல நல்ல வேலை வாங்கிடுவான்... அப்புறம் நான் கல்யாணம் செய்துக்குறேன்... அது வரைக்கும் என்னை தொல்லை செய்யாதீங்க..."

"என்ன இப்படி சொல்ற?"

"அம்மா, அங்கே படிக்கும் போதே வேலை செய்ய சில வாய்ப்பு இருக்கு... அப்படி கிடைச்சா, என்னை பத்தி நீங்க கவலையே பட வேண்டாம். இல்லைனாலும் படிச்சு முடிச்ச பிறகு வேலை வாங்கிக்க முடியும்... ஒரு இரண்டு மூணு வருஷம் இருந்தாலே போதும், கடன் பிரச்சனை எதுவுமில்லாமல் நல்லா அமவுன்ட் சேமிக்க முடியும். அப்புறம் அங்கே வேலை செய்த எக்ஸ்பீரியன்ஸ் வச்சே இங்கே வந்து நல்ல வேலை வாங்கிக்கலாம்... அங்கே மாசம் ஒரு ஆயிரம் டாலர் சேர்க்க முடிஞ்சா கூட, நம்ம ஊர் கணக்குக்கு அறுபதாயிரம் ரூபாய்..."

"இதெல்லாம் கேட்க நல்லா தான் இருக்கு... ஆனால் கண்ணுக்கு தெரியாத ஊரில நீ மட்டும் தனியா இருக்கனும்... இங்கே இதே ஊருல நீ வேலைக்கு போயிட்டு வரும் போதே, எனக்கு பேப்பர்ல படிக்குற செய்தி எல்லாம் பார்த்து மனசுக்குள்ள பகீர்ன்னு இருக்கு"

"கம் ஆன் அம்மா! அதுக்காக என்ன செய்ய சொல்றீங்க? வீட்டுக்குள்ளேயே பயந்து உட்கார்ந்துக்க சொல்றீங்களா?"

"இல்லைம்மா... இந்த வெளிநாடு எல்லாம் தேவையா?"

"அம்மா என்ன நீங்க சும்மா அக்காவை இப்படி பேசியே தொல்லை செஞ்சுட்டு இருக்கீங்க? இதெல்லாம் எல்லோருக்கும் கிடைக்குற வாய்ப்பு இல்லை. அக்கா வேலை செய்ற கம்பெனியிலேயே ஆன்சைட் அனுப்பினால் என்ன செய்வீங்க? வேலையை விட்டுட சொல்வீங்களா?"

"ஆமாம்மா...நந்தினி அக்கா யூ.எஸ் போற விஷயத்தை நான் என் பிரெண்ட்ஸ்க்கு எல்லாம் ஆல்ரெடி வாட்ஸ்-அப்ல சொல்லி பெருமை பீத்தியாச்சு, நீங்க இதுக்கு மேல நெகட்டிவா எதுவும் சொல்லாமல் அக்காக்கு பிடிச்ச ஸ்வீட் செய்து கொடுங்க..."

"எனக்கு மட்டும் சந்தோஷம் இல்லையா என்ன? நந்தினி இன்னைக்கு வரைக்கும் நான் வருத்தபடுற மாதிரி எதையும் செய்ததுமில்லை நடந்ததுமில்லை... அப்பா இல்லாத பசங்களை இவ சரியா வளர்க்கலைன்னு யாரும் ஒரு வார்த்தை சொல்லிட கூடாதேன்னு என் மனசுக்குள்ள பயம், வேறென்ன?"

• கனவுகள் மட்டும் எனதே எனது... - 02 [Summer special series]
• பிரியாத வரம் வேண்டும் - 03