“யாரா இருந்தா என்ன? நம்ம பையன் முதல்ல டைரக்டர் ஆகணும். அதுவரை அவனுக்குக் கல்யாணம் வேண்டாம்”
“பொண்ணு பாக்க தானே போறோம்? உடனே கல்யாணம் நடக்க போகுதா என்ன?” என்றார் விசு.
“என்னங்க நீங்க” அலுத்துக் கொண்ட கோதாவரியிடம்
“ஜாலியா பிரெண்ட் வீட்டுக்குப் போய் ருசியா சொஜ்ஜி பஜ்ஜி சாப்ட்டு வர மாதிரி வெச்சிக்கோ” என்றார்.
“என்னது ருசியாவா? அப்ப நான் செய்ற சொஜ்ஜி பஜ்ஜி ருசியா இல்லையா?” சண்டைக் கோழியாய் கோதாவரி கேட்க
“நான் உன்ன பொண்ணு பாக்க வந்தப்போ சொஜ்ஜி பஜ்ஜி சாப்படது . . . அதுக்கு அப்புறம் நீ ??? . . .” வாய் தவறி உண்மை வெளிவர
“ஓ நான் செய்யவே இல்லனு சொல்றீங்க அப்படிதானே” முறுக்கிக் கொண்டார் கோதாவரி.
“கோதாவரி . . . கோதாவரி” என தனக்கே உரியப் பாணியில் விசு அழைத்து “உன் கையால கிலோ கிலோவா சொஜ்ஜி பஜ்ஜி சாப்டிருக்கேன். உன் கை பக்குவம் யாருக்கு வரும் விளையாட்டுக்கு சொன்னா தப்பா எடுத்துகிட்டியே கோதாவரி”
என தடாலென சரண்டர் ஆனார்.
“நிஜமாவா?” கோதாவரி நம்பிக்கையில்லாமல் கேட்க
“நான் என்னிக்காவது பொய் சொல்லி இருக்கேனா?” விசு அழகாய் நடிக்க
“ம்கூம்” எனத் தலையாட்ட
“சரி வா நீ பெத்தது அடம் பிடிக்குது அதை வழிக்குக் கொண்டு வரணும்” மெல்லக் கூறி எட்டிப் பார்த்தார்.
“நான் பெத்ததா?” புருவங்கள் மேலேறின
“ஸாரி . . . நாம பெத்தது . . . இப்ப சரியா?”
“அதுதுது” என மிரட்டல் லுக்கோடு முன்னே சென்றார் கோதாவரி
“டேய் விசு இன்னிக்கு உன் நாக்குல சனி பெட்ஷீட் போட்டு துாங்கறார் போல . . .” என தனக்கு தானே பேசிக் கொள்ள
“என்ன முணுமுணுப்பு?” கோதாவரி கேட்க
“ஒண்ணுமில்லயே ஒண்ணுமில்ல” என்றார் அவசரமாக
தங்கள் மகன் அறை முன்பு எட்டிப் பார்த்தனர். அவன் எப்பொழுதும் போல லேப்டாப்பில்