ஆனால் அவனது கெட்ட நேரம் மொட்டை மாடி உருவங்களையும் எப்படியாவது தன் தொப்பிக் காமிராவில் கவர் பண்ணி ராதிகாவிற்கு அனுப்பி பதிவு செய்து விட வேண்டும் என்கிற உந்துதலில் மாடிப் படியேறி மொட்டை மாடியை நோக்கி ஓடினான்.
துரத்தும் சவங்கள் அவன் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் பின் தங்கி விட
மொட்டை மாடியை எளிதில் அடைந்தான்.
“ராதிகா...காமிரா வியூ ஓ.கே.வா?” கத்த்லாய்க் கேட்டான்.
“ஓ.கே!...ஓகே!”
கைப்பிடிச் சுவரருகே நின்று கீழே பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்த உருவங்களை தன் தொப்பிக் காமிரா வழியே ராதிகாவிற்கு அனுப்பிக் கொண்டிருந்தவனை ராதிகாவின் வீறிடல் உசுப்ப
“என்ன ராதிகா...என்னாச்சு?”
“எனக்கு ஒண்ணுமில்லைப்பா...உனக்குப் பக்கத்தில்...பக்கத்தில்...”
அவள் சொல்லி முடிக்கும் முன் சரேலென்று திரும்பிப் பார்த்த முகிலனின் முகத்தில் விழுந்த பேயறை அவன் முகத்தைச் சிவப்பு முகமாய் மாற்ற
தெறித்துப் போய் கைப்பிடிச் சுவரருகே விழுந்தான். அந்த ஓசையில் திரும்பிய மொட்டை மாடி உருவங்கள் தங்கள் காலடியில் விழுந்து கிடக்கும் மனிதனைச் சுருட்டு எடுத்து வாட்டர் டேங்க்கின் மீது வீசின.
காகிதம் போல் பறந்து போய் பந்து போல் சுவற்றிலடித்துத் திரும்பி வந்து தரையில் விழுந்தான் முகிலன்.
அவன் கையிலிருந்த மொபைல் சுக்கு நூறாக நொறுங்கி எட்டிப் போய் விழ ராதிகாவிற்கு இணைப்பு இல்லாமல் போனது.
ஆனாலும் முகிலனின் தொப்பிக் காமிரா அந்தப் பேய் உருவங்களையும் அவற்றின் சேட்டைகளையும் தெள்ளத் தெளிவாக கவர் செய்து கொண்டேயிருந்த்து.
சிமெண்ட்டுத் தரையில் குப்புறக் கிடந்த முகிலன் சில நிமிடங்கள் அசைவற்றுக் கிடந்தான்.
அப்போது அந்த உருவங்கள் அவனை நெருங்கிச் சென்று சுற்றிலும் வட்டமாக நின்றன.
முகிலன் மெல்லக் கண் விழித்து தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தான். அவன் கை மிக மிக நிதானமாக நகர்ந்து பாண்ட் பாக்கெட்டிலிருந்த பிஸ்டலை எடுத்த போது...
ஒரு உருவம் சட்டெனப் பாய்ந்து வந்து அந்தக் கையை மிதிக்க வலியால் கத்தினான்.
இரண்டே நிமிடங்கள்தான் அந்தக் கை உடலிலிருந்து பிய்ந்து போனது. அதன் வசமிருந்த பிஸ்டல் ஊமையாய்க் கிடந்தது.
அவசரமாய் வந்த இன்னொரு சிறிய உருவம் தனியே பிய்ந்து கிடந்த அந்தக் கையை மட்டும்