பட்டது.
உடனே லேப்டாப்பில் பிரவுசர் திறந்து மனோஜ் செல்லும் வழியில் ட்ராஃபிக் அலர்ட் ஏதாவது இருக்கிறதா என்று தேடினாள். ஒரு விபரமும் இல்லை!
செய்திகளிலும் ஒன்றையும் காணோம்!
இரண்டு மூன்று நிமிடங்கள் சென்றிருக்கும், மீண்டும் தொலைப்பேசி ஓசை எழுப்பியது.
உடனே கையில் எடுத்தாள்.
“pbs, என்ன பண்ண???” என்ற மனோஜின் குரல் அதில் கேட்கவும் தான் மஞ்சுவால் இயல்பாக மூச்சே விட முடிந்தது!
“மனோஜ்!?”
“எ...” என எதுவோ சொல்லத் தொடங்கிய மனோஜ், அதை சொல்லாமல் மென்மையாக சிரித்தான்.
“என்ன சிரிப்பு வேண்டி இருக்கு? என்ன ஆச்சு மனோஜ்? ஏன் ஆபீஸ் போக இவ்வளவு நேரம்?” என கேள்விகளை அடுக்கினாள் மஞ்சு.
“நான் போற வழில ஒரு ரயில்வே க்ராஸிங் இருக்கு. இன்னைக்கு ஒரு கூட்ஸ் ட்ரெயின் க்ராஸ் செய்துட்டு இருந்துச்சு. கரக்ட்டா அண்ட் டைம்ல போய் மாட்டிக்கிட்டேன். அதனால ஒரு பத்து, பதினஞ்சு நிமிஷம் லேட், அதுக்குள்ளே நீ என்ன செஞ்சு வச்ச?”
“நான் என்ன செஞ்சேன்?”
“என்ன செயதீயா?? போன்ல என்ன சொன்ன?”
“யார் கிட்ட? ஷானன் போன் செய்தாங்களே அவங்க கிட்டேயா??? ஒண்ணுமே சொல்லலையே?”
“ஒன்னுமே சொல்லலையா!!!! நான் வந்த உடனே ஸ்டெப்பனி பார்த்து லேட் ஆயிடுச்சுன்னு சொல்ல போனேன். அவங்க என்னடான்னா முதல்ல வீட்டுக்கு போன் செய்து உன் ஒய்ஃப் கிட்ட பேசுன்னு சொல்றாங்க!”
“ஸ்டெப்பனியா??? அவங்க யாரு?”
“ஹாங்!!! உன்னோட போன்ல பேசினாங்களே அவங்க!”
“அது ஷானன் கிடையாதா? நீங்க எதுக்கு வீட்டு நம்பரை எல்லோருக்கும் கொடுத்து வைக்குறீங்க?”
“யார் பேசினதுன்னு கூட தெரியாம பேசினீயாக்கும்! ஹாஹா, pbs உன் காதல் அருமையோ அருமை! ஸ்டெப்பனி ஷானனோட மேனேஜர். வி.பி கூட...”
“ப்ச், மனோஜ்! நீங்க இன்னும் ஆபீஸ் வரலைன்னு சொன்னாங்களா எனக்கு சட்டுன்னு என்னன்னு ஒன்னும் புரியலை!”