“கன்ஃபார்ம்டா சொல்றேன்... நீங்க மஞ்சுவை அழைச்சுட்டு வாங்க... நான் அவளைப் பார்த்துக்குறேன்... எங்க வீடு பக்கத்துலேயே பெரிய ஹாஸ்பிட்டல் இருக்கு... அதனால கவலைப் பட ஒன்னும் இல்லை...”
“தேங்க்ஸ் அமுதா... இப்போ தான் எனக்கு சரியா மூச்சே விட முடியுது...”
“நீங்க பயப்பட எதுவுமில்லை... ரிலாக்ஸ் செய்ங்க... டிரைவ் செய்து வரும் போது மட்டும் பார்த்து வாங்க...”
“சரி அமுதா... இந்த் வீக்என்ட் வந்தா பரவாயில்லையா?”
“பர்ஃபக்ட்! நான் மஞ்சுக்கு ரூம் ரெடி செய்து வைக்கிறேன்...”
“தேங்க்ஸ் அமுதா...!”
அழைப்பை துண்டித்ததும் மனோஜிற்கு சற்றே நிம்மதியாக இருந்தது!
அன்று மாலை மனோஜ் வீடு திரும்பியதும் மஞ்சு மலர்ந்த முகத்துடன் அவனை வரவேற்றாள்!
“யார் கூட போன்ல பேசினாலும் அட்வைஸ் செய்து ப்ளேட் போடுறாங்க, மனோஜ்... நல்லவேளை நான் எங்கேயும் போகலைன்னு எனக்குத் தோணுது...” என்று மஞ்சு சொல்லவும்,
“ஏன் அப்படி சொல்ற pbs? அவங்க உன் நல்லதுக்கு தானே சொல்றாங்க?” என்றான் மனோஜ்.
“ப்ச்... எனக்கு அதுப் பிடிக்கலை... இப்போ என் மனோஜ் கூட இருக்குறது தான் பிடிச்சிருக்கு... நீங்க நான் இங்கேயே தான் இருக்கனும்னு ஸ்ட்ராங்கா சொன்னீங்க பாருங்க அது ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு...”