படு கல கலவென கேலியும் கிண்டலுமாய் தான் சென்றது பொழுது. ஆனால் யாரும் பெரிதாய் கவனிக்காத விஷயம் சங்கல்யாவின் கண்ணில் பட்டது.
எந்த கிண்டல் கேலியிலும் ப்ரவிரிடம் சரநிதா நேருக்கு நேர் பதில் சொல்லவே இல்லை. சரநிதாவின் குணத்திற்கு அது இயல்புதான். சங்கல்யா அளவிற்கு கடும் வெறுப்பு ஆண்கள் மேல் இல்லையெனினும் சரநதாவிற்கும் ஆண்கள் மேல் மரியாதையோ ஈடுபாடோ கிடையாதுதான். சட்டென நம்பி பழகிவிடல்லாம் மாட்டாள்.
அதோடு ப்ரவிரும் அவளிடம் அதிகமாய் பேசினான் என்று சொல்வதற்கில்லை…இயல்பான உரையாடலில் தவிர்க்க முடியாமல் வரும் நேரடி பேச்சுகளைத் தவிர அவன் அவள் புறம் திரும்பக் கூட இல்லை.
ஆனால் அது இயல்பின்றி சங்கல்யாவுக்கு உறுத்த காரணம், ப்ரவிர் அவ்வபொழுது எதாவது ஸ்வீட் டிஷ்ஷை வெகு இயல்பாய் சரநிதாவுக்கு பாஸ் செய்வதும் அதை அவள் தொட்டுக் கூட பார்க்காமல் விலக்கி வைப்பதும்….அதிலும் கடைசியில் அவள் ஐஸ்க்ரீமைக் கூட தவிர்த்ததில் தலை சுற்றிப் போயிற்று பார்த்திருந்தவளுக்கு.
ப்ரவிரை விடவும் அதிகமான ஸ்வீட் பைத்தியம் இந்த சரநிதா. அதிலும் ஐஸ்க்ரீம் சாக்லெட் என்றால் அவ்வளவுதான்….ப்ரவிருக்கு சரநிக்கு ஸ்வீட் பிடிக்கும் என்பது வரை தெரிந்திருக்கிறது….அதுவும் டில்லியில் வளர்ந்தவன் அவன். சரநிதா பக்கா தமிழ்நாட்டு ப்ராடக்ட். என்ன நடக்குதுபா இங்க?
You might also like - Barath and Rathi... A free English romantic series
டின்னர் முடிந்து எல்லோரும் பேசி சிரித்துக் கொண்டிருக்க ஒரு நேரத்தில் இயல்பாய் சரநிதா ரெஸ்ட் ரூமுக்கு சென்றவள் திரும்பி டின்னர் நடந்த ஹாலுக்கு வரும் வழியில் அவளுக்காக காத்திருக்கும் ப்ரவிரைப் பார்த்து நின்றாள்.
“வெல்….அன்னைக்கும் நீ இப்படி இருந்திருந்திருந்தன்னா அப்படி ஒரு தப்பு நடந்திருக்கவே நடந்திருக்காது…..”
ஒன்சைடட் என சொல்லப்படும் வலப்புற காதோரமாய் பின்னப்பட்டிருந்த ஓரளவு நீண்ட ஒற்றை சடையும்…தோள் தொடும் அளவில் காதில் இடம் பிடித்திருந்த அந்த பெரிய டைமன்ட் ஷேப் இயர் ரிங்கும்….. கழுத்தை மட்டுமாய் சுற்றிக் கொண்டு ஓடிய மென் துப்பட்டாவும், லைட் சேமன் (salmon) கலர் பார்ட்டி வேர் சல்வாருமாய் நின்றவளை தலை முதல் கால்வரை பார்த்தபடி சொன்னான்.
“உங்க சாரி ஒன்னும் எனக்கு வேண்டாம்” வெட்டினாள் சரநிதா.
சின்னதாய் சிரிப்பு வந்திருந்தது அவன் முகத்தில்…. “நான் சாரில்லாம் கொண்டு வரலை…..பட் இது உனக்கு பிடிக்குமேன்னு கொண்டு வந்தேன்… …” சொன்ன படி அவளிடம் எடுத்து நீட்டினான் டெய்ரி மில்க் பபுள்ஸ்.
இப்பொழுது நன்றாக முறைத்தாள் சரநிதா. “என்னப் பத்தி என்ன நினச்சுகிட்டு இருக்கீங்க?”
“உனக்கு என்ன பிடிக்கும் பிடிக்காதுன்னு வரைக்கும் தெரிஞ்சு வச்சுறுக்கேன்னா….உன்னைப் பார்க்கனும்ங்கிறதுக்காக இங்க வரை வந்துறுக்கேன்னா நான் என்ன நினச்சுகிட்டு இருக்கேன்னு உனக்கே புரியுமே…”
அவள் கண்களில் பார்வை நிறுத்தி சொன்னவன் அவள் அருகில் அந்த சாக்லெட்டை வைத்துவிட்டு திரும்பினான்.
டஸ்ட் பின் தேடி அவள் அதை போட்டுவிட்டு திரும்புவது அவன் பார்வையில் பட்டது.
மறுநாள் ஃபைனல்ஸ்.
இன்றைக்கும் டே அண்ட் நட் மேட்ச் தான். மேட்ச் தொடங்க இன்னும் நேரமிருக்கிறது. காலை ப்ரேக் ஃபாஸ்ட்டை முடித்த சரநிதா தன் வேலை விஷயமாக தங்கி இருந்த ஹோட்டலை விட்டு வெளியே வந்தால் எதிரில் பார்க்கிங்கில் தன் காரிலிருந்து இறங்கிக் கொண்டிருந்தான் ப்ரவிர். கையில் ரெட் ரோஸஸ் பன்ச்.
‘ஐயோ இந்த கல்குதிரை எங்க இங்க…?’ இவள் யோசித்த நொடி சட்டென இன்னொரு கார் அங்கு வந்து நிற்கிறது.
ஆறு தடிமாடுகள் காரின் அத்தனை பக்கத்திலிருந்தும் இறங்கி அவனைச் சூழ….அவர்களுடன் நடக்க தொடங்குகிறான் அவன்.
ஏன்? அவன் முகபாவத்தைப் பார்க்கிறாள். இது அவனது இயல்பான முக பாவம் இல்லை.
என்ன நடக்கிறது இங்கே? என்னடா செய்றீங்க அவன?
இயல்பாய் செல்வது போல் சற்று இடைவெளியுடன் அவர்களை பின் தொடர்ந்தாள்.
“அவன் மேல கைய வச்சா அவன் உன்னை சும்மா விட்டுடுவானாமா?” தடிமாடு ஒன்றின் கேள்வி இவளுக்கு கேட்கிறது. தமனோட வேலையா?
அருகிலிருந்த அந்த உயர்ந்த கட்டிடத்திற்குள் அவனோடு நுழைகிறது அந்த கும்பல்…ஏதோ ஒரு ஆங்கிளில் க்ளிட் ஆகிறது அந்த ஆறு மாடுகளின் ஒன்றின் கையிலிருந்த பிஸ்டல்….
கட கடவென சிந்தித்து ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள் சரநிதா.
அந்த பில்டிங்கில் நுழைந்து லிஃப்டில் ஏறியது அந்த கும்பல்,,,,9த் ஃப்ளோரை செலக்ட் செய்ததற்கான அறிவிப்பு வெளியே சிவப்பாய் ஒளிர….அதுவரை அந்த கும்பலை பின் தொடர்ந்தவள் மீண்டுமாக வெளியே வந்து
அந்த உயர்ந்த பில்டிங்கின் பின் புறம் எமெர்ஜென்சி எக்சிட் போல் இருக்கும் ஒவ்வொரு ஃப்ளோரையும் இணைக்கும் இரும்பு ஏணியினை நோக்கி ஓடினாள்.
அதில் முழு வேகத்துடன் ஏறத் தொடங்கினாள். 7த் ஃப்ளோர்..8த்…..9த்….மனதிற்குள் எண்ணிக் கொண்டே வந்தவள்….அந்த ஃப்ளோரின் பின் கதவின் முன் போய் நின்றாள். தள்ளிப் பார்த்தாள். உள் பக்கம் பூட்டி இருந்தது. கதவின் அருகில் சற்று உயரத்தில் இருந்த ஜன்னல் தெரிந்தது. வழக்கம் போல் கம்பிகள் இல்லாத ஜன்னல். அதன் கதவை திறந்தால் இவள் நுழைய முடியும்.
கதவின் மேலிருந்த ஷன்ஷேடை தொவ்விப் பிடித்து, கதவின் கைப்பிடியில் கால் வைத்து இப்பொழுது அந்த ஜன்னலின் கீழ் புற சுவரை பிடித்து……புல் அப் செய்து அந்த ஜன்னலில் ஏறி அதன் கதவை திறந்து உள்ளே குதித்தால்…….
வாட் இஸ் திஸ்?
அவள் விழுந்தது ஜம் ஜம் என துள்ளும் ஒரு மெத்தையில்…. எழுந்து நின்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்தால் அந்த மெத்தையிலிருந்து உள் அறை நோக்கி பாதையாய் பரப்பப்பட்டிருந்த ரோஸ் பெட்டல்ஸ்….
கவுத்திட்டியா கல்குதிர…? இளைக்கும் மூச்சுடன்… இவள் பல்ப் ஐஸால் சூழலை ஸ்கேன் செய்ய…அந்த அறையின் வாசலில் தலையை சற்றே இடப்புறமாய் சாய்த்து இவளைப் பார்த்தபடி அவன்…
புருவம் உயர்த்தி மௌனமாய் என்ன? என கேட்டான்.
“அது…வந்து ……அது கி..கிட்நாப் பண்றது தெரிஞ்சதும் எல்லோருக்கும் ஹெ..ஹெல்ப் செய்றது போல உங்களுக்கும் ஹெல்ப் செய்ய…..” காரணம் சொல்ல தொடங்கியவள் அவன் அசையாமல் பார்த்த விதத்தில் துளி கூட அதில் அவனுக்கு நம்பிக்கை இல்லை என புரிய நிறுத்தினாள். இன்னுமாய் இளைக்கிறது மூச்சு. இத்தனை மாடி இப்படி பறக்காத குறையாய் ஏறி வந்தால்?
“எ..என்ன நீங்க…நம்பலை....”
இல்லை என தலையசைத்தான் அவன்.
“அப்போ?” சுருக்கென கோபம் வந்தது சரநிதாவுக்கு. ‘இவனுக்காக ஓடி வந்தா என்ன சொல்றான் இந்த கல்குதிரை…’ அதேநேரம் கொட்டிக்கிடந்த ரோஜா இதழ்கள் அவள் கருத்தில் பட…..
“முதல்ல வந்து உட்காரு…” அவன் சொன்ன விதத்தில் வேறு வழியின்றி அடுத்த அறைக்கு இவள் பின் தொடர்ந்தாள்…. அது அந்த வீட்டின் வரவேற்பறை போலும்… அங்கிருந்த சோஃபாவைப் பார்த்து கை காட்டினான்.