Vennilavu enakke enakka - Tamil thodarkathai

"ஹரீஷ். ஹரீஷ்" – மொபைல் போனின் வழி ப்ரோஃபஸரின் குரல் அலறியது. அது காதில் விழுந்தப் பிறகே மாதேஷுடன் போனில் பேசிக் கொண்டிருந்தது ஹரீஷ்க்கு நியாபகம் வந்தது. திரும்பவும் போனை காதில் வைத்தான்.

"சாரி சார்!" – ஹரீஷ் மன்னிப்புக்

தன் ரூமுக்கு வந்து சேர்ந்தப் போது ஹரீஷின் முகத்தில் பெரிய சிரிப்பு இருந்தது. மஹாவிடம் பேசியது அவனின் மனதிற்கு தெளிவையும், தெம்பையும் கொடுத்திருந்தது. அவனுடைய பெற்றோர் போல யாரும் இல்லை!!!!

பெருமையுடன் கதவை திறக்கப் போனவன், அப்படியே

ஹரீஷ் பேசிக் கொண்டே போகவும் நிலா சிரித்தாள்!

"ஹையோ ஹரீஷ், ஸ்டாப் ஸ்டாப்! என்ன நீங்க வாழ்வே மாயம் ஸ்டார்ட் செய்து அந்த ஏழு நாட்கள் படம் கதை எல்லாம் சொல்றீங்க? அதெல்லாம் இந்தக் காலத்துல கிடையாது. இது கண்ணும் கண்ணும் கொள்ளையடித்தால்

நிலா இப்போது ஹரீஷ் பக்கம் புது விதமான பார்வையை வீசினாள். ரோபோட்க்களை உருவாக்கும் அறிவு ஜீவியான ஹரீஷ் நிலாவின் வித விதமான பார்வைக்கான அர்த்தம் விளங்காமல் திணறினான்.

“நீங்க ரொம்ப நல்லவர், ஹரீஷ்,” – நிலா சின்ன புன்னகை மின்ன சொன்னாள்.

இதை எதற்கு இப்போது சொல்கிறாள்??? – ஹரீஷ்க்கு

யோசித்த உடனே சில நாட்களுக்கு முன் நிலா ட்ரஸ் மாற்றும் போது போய் நின்றது அவனின் கண் முன் வந்து நின்றது. இப்போதும் அப்படி போய் கதவை திறந்தால் அன்றுப் போல எதிர்பாராத காட்சி கிடைக்குமா? அன்று பார்த்த காட்சியின் ஞாபகம் அவன் ஆசைக்கு தூபம் போட்டது.

இருந்தாலும், இயல்பாக நல்லவன் என்பதால்

“உங்களுக்கு எதுக்கு அந்த ஆசை? அன்னைக்கு நான் புடவை கட்டி இருக்கவே தப்பிச்சீங்க. இல்லைனா ரொம்ப அசிங்கமா ஸ்கோர் வாங்கி இருப்பீங்க,” நிலா அவனை பரிகாசம் செய்தாள்.

“நானும் அதையே தான் சொல்றேன். அன்னைக்கு நீ புடவை கட்டி இருக்கியேன்னு நான் ஈஸியா விளையாடினேன்,” ஹரீஷும் விட்டுக் கொடுக்காது பதில்

நிலா புரியாமல் விழித்தாள். ஹரீஷ் அவளுக்கு எந்த விளக்கமும் கொடுக்கவில்லை. கூட்டத்தில் தொலைந்துப் போகாமல் இருக்க சிறுக் குழந்தையை பிடித்துக் கொள்வதுப் போல இன்னும் கெட்டியாக அவளின் கையை பிடித்துக் கொண்டான்.

“ஹரீஷ்? உங்களுக்கு ஹோட்டல்னா பயமா? இப்படி விரல் எலும்பை எல்லாம் உடைக்குற மாதிரி

சில்லென்ற அவளின் உதடுகள் பட்ட இடம் தக தக என்று எரிவதுப் போல ஹரீஷ்க்கு தோன்றியது.

அவளுடைய அருகாமை கிடைத்த அந்த சில வினாடிகள்- - - அதை எப்படி விவரிப்பது என்றே அவனுக்குத் தெரியவில்லை.

ரோஜாப் பூவின் வாசம் அவனுக்குத் தெரியும். அவன் மனைவி சுபநிலாவின் வாசத்தை அன்று தான் சுவாசித்தான்.

நிலா முகத்தில் சிரிப்பு எட்டிப் பார்த்தது.

“பார்க்கப் போனா நீங்க பொண்ணா பிறந்திருக்கனும், நான் பையனா பிறந்திருக்கனும்னு தோணுது!” நிலா சொன்னோதொடு நிறுத்தாமல் சிரிக்க வேறு செய்தாள்!

“சுபி!! உங்கப்பா சொன்ன மாதிரி நீ வாயாடி தான். சந்தேகமே கிடையாது!”

அதற்கு மேலே அமைதியாக இருக்க முடியாமல் வேகமாக அவனின் அறைக்கு சென்றான். கதவு சாத்தி இருந்தது. எந்த தயக்கமும் இல்லாமல் கதவை திறந்தான்.

“நிலா நீ நம்ம கல்யாணத்தை - - - “ – வீராவேசமாக பேச தொடங்கியவன் அப்படியே நின்றான்.

அவன் முன்னே திகைத்துப் போய் அரை குறை உடையுடன் நிலா நின்றிருந்த

நிலா அங்கே வந்தாளோ இல்லையோ ஹரீஷ் எழுந்து நின்றான்.

“நீ எதுக்கு இப்போ எழுந்து நிக்குற ஹரீஷ்? மனைவிக்கு மரியாதையா?? அதுக்குள்ளே என் பையனை இவ்வளவு மிரட்டி வச்சிருக்க நிலா?” மஹா கோபப் படாமல் விளையாட்டாக கேட்டாள்.

நிலா கூர்மையானப் பார்வை ஒன்றை ஹரீஷ் பக்கம் சின்ன நேனோ

“கன்னத்துல கையை வச்சுட்டு இருந்தீங்களே அப்போவே என்னவோ யோசிக்குறீங்கன்னு எனக்கும் புரிஞ்சது,” நிலா ஹரீஷைப் பார்க்காமல் போனில் ரூபிணியின் நம்பரை தேடிக் கொண்டே சொன்னாள்.

ஹரீஷ் ஷாக் அடித்தவனைப் போல மனைவியை பார்த்தான். அவள் இப்போதும் மும்முரமாக ஃபோனில் நம்பரை டையல் செய்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“ஆல் தி பெஸ்ட்,” நிலா அதை சொல்லி விட்டு அவளையும் அறியாமல் ஹரீஷின் கன்னத்தில் முத்தம் பதித்தாள்.

ஹரீஷின் முகத்தில் வந்த உணர்வுகளைப் பார்த்த பிறகே தான் செய்த காரியத்தின் விளைவுகளை பற்றி யோசித்தாள். ஹரீஷ் இந்த நேரத்தில் மனம் தடுமாறக் கூடாது என்பதை உணர்ந்து அவசரமாக

நிலா பதில் சொல்லாமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய இதழ்களில் ஹரீஷ்க்கு இப்போது பரிச்சயமாகி போயிருக்கும் மென்சிரிப்பு இருந்தது.

அதை அவனால் ரசிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை.

“சுபி, உனக்கு என்ன அப்படி ஒரு சிரிப்பு?” வேண்டுமென்றே தெரியாதவனைப் போல் கேட்டான் ஹரீஷ்.

“ஷ்ராவனோட விளையாடப் போறீங்களே, என்னைக் கூப்பிடுவீங்களா?” நிலா இப்போதும் சிரித்துக் கொண்டே கேட்டாள்.

“கூப்பிடாம என்ன? நீயும் வா,