ஆக்ச்சுவலி காக்ரோச் பத்தி நெறைய ரீசர்ச் போயிட்டு இருக்கு. ரொம்ப இன்டலெக்சுவல் ஸ்பீசிஸ். தன்னோட உடல் அளவ 40% வர குறைத்து தட்டையாகி சின்ன இடுக்குளையும் போகுமாம். அத வச்சு மைக்ரோபோட் டிசைன் பண்ணிட்டு இருக்காங்க.
ஓகே. டாக்டர். காச்ரோச் மில்க் பத்தி சொல்லுங்க.
வீடியோவை ஆப் செய்துவிட்டு, மஸ்டியன் பேசுவதற்காக காத்திருந்தார் டாக்டர்.
சிறிது நேர மௌனத்திற்கு பின்,”பூச்சிகளுக்கு தான் இந்த உலகம் சொந்தம். நம்ம அதுங்களோட உணவுகள், அகதிகள், அண்டி வாழுற ஒட்டுண்ணிகள், இயற்கையோட ஒத்து வாழ தெரியாத மூடர்கள். இயற்கைய நம்பாம, அறிவியலையும், இயந்திரத்தையும் நம்பும் அறிவிலிகள். நான் அறிவியலையோ, தொழில்நுட்பத்தையோ குத்தம் சொல்லமாட்டேன். அறிவியல் ஒருபோதும் மனிதர்களை அடிமைபடுத்துவதில்லை. ஆனால், மனிதர்கள் அறிவியலுக்கு அடிமையாகிறார்கள். எல்லையை மீறுகிறார்கள். மனிதன் நிமிர்ந்து நடக்கும்போதே எல்லையை மீறிட்டான். எல்லைய மீறுனதா நெனச்சுக்கிட்டான். இயற்கை எல்லையற்றது. எதற்கும் கட்டுபடாதது. இயற்கை ஒரு சுழற்சி, நாம அந்த சுழற்ச்சிய மீறுனா, அது அதவிட பெரிய சுழற்ச்சியாதான் ஆகும். நம்மள அதோட அணைச்சுக்கும்.
“சரி, இப்போ கண்ண மூடுங்க”
வெளியே காத்திருந்த நான் அலைபேசியை எடுத்து, என் லேப்ல் உள்ள எம்.சி. உடன் விர்ச்சுவல்லாக கனெக்ட் செய்தேன். சாம்பிள் சி1 நம்பர் ஆர்178 என்ற ரோடென்ட்(Rodent) எலிக்கு செடடிவ் ட்ரிக்கர் செய்து ஆ.டி.எம். க்கு பணித்தேன். அது, என் உத்தரவை ஏற்றுக்கொண்டு டாஸ்க்கை தொடங்கியது.
“நீங்க இப்போ எங்க இருக்கீங்க?”
“இந்தியா ல”
“உங்கள சுத்தி யார் இருக்கா?”
“அப்பா”
“அவருக்கு உங்கள ரொம்ப புடிக்குமா?”
“இல்ல”
“ஏன் புடிக்காது?”
“ நான் அவரோட பொண்ணு இல்லேன்னு... அவருக்கு சந்தேகம்”
“இப்போ உங்களோட வயசு படி படியா குறைஞ்சு, இப்போ நீங்க அம்மாவோட கர்ப்பப்பைல இருக்கீங்க. நீங்க சந்தோசமா இருக்கீங்களா, இந்த உலகத்துக்கு வரலாம்னு ஆசையா இருந்ததா?”
“இல்ல, நான் சோகமா இருந்தேன்.”
“உங்க அம்மா எப்டி பீல் பண்ணாங்க?”
“அவங்க எப்பயும்... அழுவாங்க”
“என்ன நெனச்சு அழுவாங்க?”
“அம்மாவுக்கு ரொம்ப வருசமா குழந்தையே இல்ல. அப்பறம் தான் நான் வந்தேன். நான் வந்தத அம்மா 5 மாசமா யார்கிட்டயும் சொல்லவேயில்ல. அம்மாவ எல்லாரும் திட்டிட்டே இருப்பாங்க. அப்பறம் நான் வயித்துல இருக்குறது அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சது. அதுல இருந்து அவரும் அம்மாவ சந்தேகப்பட்டு திட்ட ஆரம்பிச்சுட்டாரு. இதெல்லாம் அம்மா தெனமும் சாமிகிட்ட சொல்லி சொல்லி அழுவாங்க.”
மொபைலின் அதிர்வால் என் தசைகள் உதறியது. அதற்கு உயிரோட்டம் வந்ததாய் உணர்ந்தேன். மொபைலை எடுத்துப்பார்த்தேன். என்னிடம் பேசியது என் மொபைல். டாஸ்க் வாஸ் இன்டரெப்டட். ஃபீட் யுவர் ப்ளட் டு ஸ்டார்ட் தி டாஸ்க். என்றது.
“இப்போ நீங்க என்ன பண்ணிட்டு இருக்கீங்க?”
“தேன்... எடுத்துட்டு இருக்கேன். நான் ஒரு... தேனீ.”
“நீங்க உங்க வேலைய செஞ்சுட்டு இருக்கீங்க இல்லையா. அப்போ என்ன நடந்தது?”
“உஷ்ணம்... திடீர்னு உஷ்ணம்... அளவுக்கு அதிகமான உஷ்ணம்.”
“இப்போ உங்களோட வயசு கூடுது, நாட்கள் ஓடுது, வருடங்கள் ரொம்ப வேகமா கடந்து போகுது. நீங்க மூச்ச இழுத்து வெளிய விடுற நேரத்துல எதிர்காலத்துக்கு வந்துடீங்க. எவ்வளவு எளிமையான விஷயம் இது. இப்போ எதிர்காலத்துல என்ன பண்ணிக்கிட்டு இருக்கீங்க?”
“பண்ணைல இருக்கேன்.”
“உங்க பேர் என்ன?”
“நாட்சுமி(Natsumi)”
“என்ன பண்ணை வச்சுருக்கீங்க? என்ன பண்ணுவீங்க?”
“கரப்பான்பூச்சி... அத வச்சு தொழில் பண்ணுவேன். 3 மாசம் ஆன கரப்பான்பூச்சிய ஹோட்டல்க்கு வித்துருவேன்... நல்ல வருமானம் வரும்… சந்தோசமா இருந்தேன்.”
வழக்கம்போல கோல்டன் கேட் பாலத்தின் உறுதியை கண்ணிமைக்காமல் பிரமித்துக்கொண்டிருக்கும் போது, 10 மினிட்ஸ் சாம்பிள் டேட்டா ஃப்ரம் சாம்பிள் சி1-ஆர்178 என்று என் மொபைல் நோடிஃபிகேசனை காண்பித்தது.