கிடையாது... அதனால இப்போ அவசரப்படாம மெதுவா யோசிச்சு செய் மஞ்சு...”
“என்னைக் கேட்டா நான் ஹண்ட்ரட் பெர்சன்ட் வேலை வேணும்னு தான் சொல்லுவேன். மனோஜ் ஆன்சைட் போகாம இருந்திருந்தா ப்ராப்ளமே கிடையாது... இப்போ என்ன செய்றதுன்னு தெரியலை... மனோஜ் தான் ரிசைன் செய்ற ஐடியா கொடுத்தார்... நானும் கூட அதை அக்ஸப்ட் செய்துக்கிட்டேன்... பட் வேற ஆப்ஷன்ஸ் இருந்தா நல்லா தான் இருக்கும்... வேற ப்ராஜக்ட்ஸ் கிடைக்க சான்ஸ் இருக்கா துர்கா?”
“டி.எம் என்ன சொல்றார்னு பார்க்கலாம். எதுக்கும் ஃபியூ வீக்ஸ் வெயிட் செய்யேன் மஞ்சு...”
“ஷுயர்! அண்ட் தேங்க்ஸ் துர்கா... எனக்காக டைம் எடுத்து சொன்னதுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ்...”
“யூ ஆர் வெல்கம் மஞ்சு...”
துர்காவுடன் பேசி முடித்து பல மணி நேரங்கள் ஆனப் பிறகும் மஞ்சு அந்த உரையாடலை தனக்குள் அசைப் போட்டுக் கொண்டே இருந்தாள்...
அன்று இரவு +1 எனத் தொடங்கும் எண்ணில் இருந்து அழைப்பு வரவும், மனோஜாக இருக்குமோ என்ற ஆவலில் வேகமாக போனை எடுத்துக் காதில் வைத்தாள்.
“ஹலோ!”
“மஞ்சு, எப்படி இருக்க?” என்ற அமுதாவின் குரல் கேட்கவும், மஞ்சுவிற்கு மனோஜ் இல்லை என்ற சிறு ஏமாற்றத்தை தாண்டி, பெரிய இடைவெளிக்குப் பின் தோழியின் குரல் கேட்டதில் மகிழ்ச்சியே ஏற்பட்டது...
ஆனால் அமுதா அவள் சென்னை வருவது தெரிந்திருந்தும், யூ.எஸ் கிளம்பி சென்று விட்ட கோபத்தை வெளிபடுத்தினாள் மஞ்சு...
“நான் எப்படி இருந்தா உனக்கென்ன??? நான் சென்னை வரது தெரிஞ்சும், எனக்காக வெயிட் செய்யாம யூ.எஸ் கிளம்பிப் போயிட்டீயே, அப்புறம் என்ன?”
“மஞ்சு...”
“பேசாதே நீ... ஃபிரென்ட், ஃபிரென்ட்ன்னு சொல்றதுல ஒரு குறைச்சலும் கிடையாது... அதும் பெஸ்ட் ஃபிரென்ட்ன்னு வேற சொல்லிக்கோ...”
“மஞ்சு என் நிலைமை அப்படி...”
“என்ன பெரிய நிலைமை? சரா கிட்ட சொல்லி இருந்தா டிக்கெட் மாத்தி கொடுத்திருப்பார்...”
“ப்ச்... என்ன சொல்றேன்னு கேட்கவே மாட்டீயா?”
“நான் எதுக்கு கேட்கனும்? முடியாது போ...”
“மஞ்சு, ஒரே ஒரு செகன்ட் கேப் விட்டு, நான் சொல்றதைக் கேளு... சென்னைல இருந்து நாங்க மட்டும் ட்ராவல் செய்யலை, எங்க கூட அத்தையும் கிளம்பி வந்திருக்காங்க...”