“அப்படியெல்லாம் சொல்லாத ஆர்யா...! ஒன்னும் ஆகாது... நீ தைரியமா போயிட்டு வா...” என்ற ஜாஃபரிடம் விடை பெற்றுக்கொண்ட ஆர்யா, சற்றும் தாமதிக்காமல் படிக்கட்டுகளில் வேக வேகமாக இறங்கி மறைந்திருந்தான். அடுத்த நொடியில் இருந்து, ஜாஃபரின் கைக்கடிகாரத்தோடு சேர்ந்து, அவன் மனதும் ஓட ஆரம்பித்திருந்தது. முதல் ஐந்து நிமிடங்கள் மிக வேகமாகக் கடந்திருந்தது. சுற்றும் முற்றும் பார்த்துக் கொண்டே இருந்த அவன், தன் கையில் வைத்திருந்த சிறுவர்களின் பந்தை எடுத்து வெளியே வீசினான். நேரம் நெருங்க நெருங்க அவன், மனதும் படபடவென அடிக்க ஆரம்பித்திருந்தது.
ஆறாவது நிமிடம்... லேசாக ஒரு வித பயம் அவனைத் தொற்றிக்கொண்டது.
””
ஏழாவது நிமிடம்... கைகளைக் கூப்பி மனதில் கடவுளை நினைத்திருந்தான்.
“”
ஜாஃபர் கடிகாரத்தையும், படிக்கட்டுகளையும் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான்.
எட்டாவது நிமிடமும் அதிவிரைவாக கடந்திருக்க, பதற்றம் இன்னும் அதிகரித்திருந்தது.
உள்ளே சென்று ஒரு கை பார்த்து விடலாமா...? என்ற எண்ணம் வேறு அவனை அரித்துக்கொண்டிருக்க, ஆர்யா சொன்ன வார்த்தைகள் அவன் மனதில் வந்து வந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. உச்சகட்ட பதற்றத்துடன் ஒன்பதாவது நிமிடத்தைக் கடந்திருந்த ஜாஃபரின் கண்களின் ஓரம், கண்ணீர் கோர்த்திருந்தது. இன்னும் ஒரு நிமிடத்திற்குள் எப்படியாவது வந்துவிடு ஆர்யா...! என்று மனதில் எண்ணிக் கொண்டிருந்தான். படிக்கட்டுகளை எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அவனின் கடிகார முள், கடைசி நிமிடத்தின் நாற்பத்தைந்தாவது நொடியைத் தொட்டிருந்தது. கண்களை துடைத்துக் கொண்ட அவன், சற்றும் தாமதிக்காமல் மதில் சுவரின் மேல் ஏறி அந்தப் பக்கம் குதித்தான். வேக வேகமாக சென்ற அவன், பக்கத்தில் இருந்த டெலிபோன் கடையில் இருந்து காவல்துறை கட்டுப்பாட்டு எண்ணை தொடர்பு கொண்ட அடுத்த வினாடி,
மறுமுனையில் இருந்த குரல் ஹலோ என்றது.
“ஹலோ... நான் ஜாஃபர் காதிம் பேசுறேன்... ஒரு அவசர செய்தி...” என்று படபடவென பேச ஆரம்பித்திருந்தான்.
ஹுசைனிவாலா காவல் நிலையம். மதியம் 4 மணி.
சந்தேகத்திற்கிடமான நபர்களிடம் தீவிர விசாரணை நடந்து கொண்டிருந்தது. இன்ஸ்பெக்டர் விகாஷ் ஷர்மாவை, ஏறிட்ட சப்-இன்ஸ்பெக்டர் குர்தாஸ் சிங்,
“சார்... நேரம் சரியா நாலு மணி. அடுத்த WALKIE TALKIE அப்டேட்டுக்கு டைம் ஆச்சு சார்... ”
“ஓகே குர்தாஸ்... CONNECT பண்ணுங்க...”
“எஸ்... சார்...” என்ற குர்தாஸ் சிங் WALKIE TALKIE கருவியை ஆன் செய்தார். WALKIE TALKIE கருவி, தன் வழக்கமான இரைச்சலுடன் கரகரத்து, மற்றவர்களையும் தொடர்பில் இணைத்தது.
“சப்-இன்ஸ்பெக்டர் குர்தாஸ் சிங் ஹியர்… இந்த ஒரு மணி நேரத்திற்கான தகவல்களை சீக்கிரம் அப்டேட் பண்ணுங்க ... ஓவர்...!”
மறுமுனையில் ஒரு சிறிய மௌனத்திற்குப் பிறகு,
“TEAM-1 கான்ஸ்டபிள் கோகுல்நாத், ரிப்போர்ட்டிங் ஃப்ரம் “கௌடில்யா இன்டர்நேஷனல் பப்ளிக் ஸ்கூல்” சார்... NO SUSPECTS AND VICTIMS SIR … ஓவர்...!”
“ஓகே... TEAM-2 அப்டேட் பண்ணுங்க...” என்றார் குர்தாஸ் சிங்.
“TEAM-2 கான்ஸ்டபிள் சாய் அகர்வால், ரிப்போர்ட்டிங் ஃப்ரம் “குரு கோவிந்த் சிங் பப்ளிக் சீனியர் செகண்டரி ஸ்கூல்” சார்... NO SUSPECTS AND VICTIMS SIR … ஓவர்...!”
“ஓகே... TEAM-3...”
மறுமுனையில் மௌனம்.
“TEAM-3 ரிப்போர்ட் பண்ணுங்க...” என்று மறுபடியும் பேசினார் குர்தாஸ் சிங்.
மீண்டும் மௌனம். பதில் வரவேயில்லை.
குழப்பத்துடன் “TEAM-4 REPORT PLEASE…” என்றார்.
அடுத்த சில நொடிகளில்,
“TEAM-4 கான்ஸ்டபிள் அன்வர், ரிப்போர்ட்டிங் ஃப்ரம் “ஆர்மி பப்ளிக் ஸ்கூல்” சார்... NO SUSPECTS AND VICTIMS SIR… ஓவர்...!” என்று பதில் வந்திருந்தது.
“ஓகே... TEAM-3 கான்ஸ்டபிள் ஸ்வதீப் ராஜ் லைன்ல இருக்கீங்களா...?”
மறுமுனையில் மீண்டும் மௌனம் தொடரவே... இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த இன்ஸ்பெக்டர் விகாஷ் ஷர்மா சந்தேகத்துடன் குர்தாஸ் சிங்கை நெருங்கிய அவர்,
“என்னாச்சு... குர்தாஸ்...?”
“சார்... TEAM-3 கான்ஸ்டபிள் ஸ்வதீப் ராஜ் இஸ் மிஸ்ஸிங் சார்... அவர் கிட்ட இருந்து எந்த பதிலும் வரல சார்...”
“WHAT...? ”
“எஸ்... சார்... பதிலே இல்ல சார்...”
“அவர் எந்த LOCATIONல இருந்து ரிப்போர்ட் பண்ணனும்...?”
“ஜவகர் நவோதய வித்யாலயா ஸ்கூல் சார்...”
“3’ஒ CLOCK கால்ல ரிப்போர்ட் பண்ணினாரா...?”
“எஸ்... சார்... ரிப்போர்ட் பண்ணினார் சார்...”