வந்தவள் "கம் டு மை ரூம்" என்ற சத்யாவின் குரலில் எழுந்து நின்றாள். அவன் அறைக்கு செல்லும் போதே அவளுக்கு புரிந்தது, "சும்மாவே திட்டுபவன் இனி காரணம் கிடைத்தால்? வாங்கி தானே ஆக வேண்டும் தவறு நம் மீது இருக்கும் போது" எண்ணியபடி அந்த அறையின் கதவை தட்டி விட்டு உள்ளே நுழைந்தாள்.
அங்கிருந்த டேபிளின் மீது கைகளை கட்டி கொண்டு சாய்ந்து நின்றிருந்தான் சத்யா.
"வாங்க மிஸ் பவித்ரா, என்ன ரொம்ப சீக்கிரம் வந்துட்டீங்க போல இருக்கு? இந்த ஆபீஸ் டைமிங் என்னனு தெரியுமா?" -சத்யா
"சாரி சார் ஒரு பர்சனல் ஒர்க் அதான் டிலே ஆயிடுச்சு, இனிமேல் இது மாதிரி நடக்காது" அவள் மீது தவறு என்பதால் அவள் மன்னிப்பை கேட்க, அவனுக்கு கோவம் மேலும் ஏறியது.
"ஏன் பாய் பிரென்ட் காலைலயே பாக்கணும்னு சொன்னாரா? எனிவே தட் இஸ் நன் ஆப் மை பிசினெஸ். லெட் மீ கம் டு மை பிசினஸ்… உங்க இஷ்டத்துக்கு லேட்டா வருவீங்க, ஒரு கர்ட்டஸிக்கு வந்து அதுக்கு ஒரு அப்பாலஜி கூட பண்ணாம உங்க சீட்ல உக்காந்து கனவு காணுவீங்க. நானா கூப்டா வந்து கொஞ்சம் கூட லேட்டா வந்தோம்னு பீல் பண்ணாம ஒரு சாரி வேற!!! வெரி குட்!!! சி மிஸ் பவித்ரா, நீங்க யாருடைய ரெகமெண்டஷன்னா வேணா இருங்க ஆனா இங்க சில ரூல்ஸ் இருக்கு. யூ ஹவ் டு பாலோவ் தட், நீங்க ஜஸ்ட் ஒரு ட்ரைனி, இன்னும் உங்க ஒர்க் பெர்மனண்ட் ஆகல. உங்களை மாதிரி ஆளுங்களுக்கு எல்லாம் ஜாப் அப்படிங்கறது ஹாபி தான. கஷ்டப்பட்டு வேலையை வாங்கியிருந்த அதனுடைய அருமை புரியும். இன்னொரு முறை இது ரிப்பீட் ஆச்சு, உங்களை இந்த மாதிரி கூப்டு நிக்க வெச்சு பேசிட்டு இருக்க மாட்டேன். யு கேன் லீவ் நொவ் " என்றவன் அவளின் பதிலுக்கு கூட நிற்காது அவன் இருக்கையில் சென்று அமர்ந்து லேப்டாப்பை பார்க்க, பவித்ரா அந்த அறையை விட்டு வெளியே சென்றாள்
அவள் அந்த அறையில் இருந்து வெளியே சென்றதும் அவள் சென்ற திசையை நிமிர்ந்து பார்த்த சத்யாவுக்கு அவளை திட்டியதால் கிடைத்திருக்க வேண்டிய சந்தோஷம் கிடைத்ததாக தோன்றவில்லை. அங்கும் இல்லாமல் இங்கும் இல்லாமல் அலைபாயும் தன் மனதை எண்ணி அவனுக்கு கோவம் வந்தது. அந்த கோவத்திற்கும் அவள் தான் காரணம் என அவள் மேலே பழி போட்டது அவன் மனது.
தன்னுடைய இருக்கையில் வந்து அமர்ந்த பவித்ராக்கு என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை.
“அவன் திட்டியதில் தவறேதும் இல்லை. என் நேரம் அப்படி என்ன செய்வது! இனி மாலை ஹாஸ்டல் செல்ல தாமதம் ஆனால் பாவம் உமா பயந்து போவாளே!! ஆனால் இப்போது